تاریخچه ایزو

سازمان بین المللی استاندارد سازی ایزو (ISO (International Organization for standardization

به منظور یکپارچه سازی و تدوین استانداردهای بین المللی در ۲۴ فوریه سال ۱۹۴۷ در ژنو تاسیس گردید. هدف این سازمان ایجاد قوانین، قواعد و معیارهایی است که بر اساس آن ها بتوان امور مربوط به سازمان ها و شرکت ها را بررسی، مطالعه و مقایسه کرد.

این سازمان با در برداشتن ۱۶۲ عضو (۱۰۷ عضو اصلی، ۱۱ عضو امضا کننده و ۴۳ عضو ناظر) شامل کمیته های فنی می باشد. این کمیته ها که از بخش های مختلف تخصصی به وجود آمده است ، وظیفه دارند موضوعات مربوط به حوزه خود را که در آن ها ضرورتی برای تعیین و تنظیم قوانین و مقررات مختلف وجود دارد شناسایی و بررسی نمایند.

پس از بررسی اعضای کمیته های فنی، پیش نویس استانداردها تهیه و پس از بازبینی و اصلاحات مختلف به صورت استانداردهای بین المللی در می آید. سازمان ملی استاندارد ایران نیز به عنوان نماینده کشور ایران، یکی از اعضای اصلی و فعال این سازمان است.

استانداردهای ایزو مقوله ای مجزا از استانداردهای کیفیت دارند. استانداردهای ایزو (استانداردهای تضمین کیفیت) مربوط به کیفیت یک سازمان یا شرکت هستند و به محصول تولیدی آن مربوط نیستند بلکه مربوط به عوامل تاثیر گذار بر کیفیت هستند و شامل کیفیت در فرآیندهای مختلف اجرایی در سازمان مانند طراحی، تولید و … می باشد. در حقیقت این استانداردها رهنمودهایی برای اصلاح و پیشرفت روند انجام فرآیندها در همه ابعاد شرکت و یا سازمان هستند.

استاندارد محصول (کیفیت محصول) بیان کننده حداقل مشخصه های فنی لازم برای کیفیت یک محصول است. به عنوان مثال این گونه استانداردها تعیین کننده حداقل استحکام، دوام، ابعاد و … برای یک محصول با کیفیت است.

استاندارد ISO 9001 بیان کننده مبانی سیستم مدیریت کیفیت است که در سال های متمادی پس از تدوین آن، با توجه به نیازسنجی ها و بررسی های مختلف، دستخوش ویرایش های مختلف شد.آخرین نسخه این استاندارد ایزو ۹۰۰۱:۲۰۱۵ می باشد.

نوشته شده توسط ایزو ایران